Bugün öksüz kalmış çocukların gözyaşları ıslatıyor toprağı. Bugün bir vatan ağlıyor. Bir çınar yaprak döküyor son defa ve gece oluyor o derya gözler.

          10 Kasım 1938. Saat dokuzu beş geçe. Bir haber dağlıyor yürekleri. Bir kuş uçuyor bir daha dönmemecesine. Bir kahraman son kez bakıyor ömrünü verdiği topraklara ve bir ses yankılanıyor kulaklarda; "Benim naçiz vücudum elbet bir gün toprak olacaktır ancak Türkiye Cumhuriyeti ilelebet payidar kalacaktır."

          Bugün bir damla yaş düşüyor göklerden vatan toprağına, bir rüzgar esiyor al bayrağı dalgalandırırcasına. Bir ulu çınar karışıyor şehit kanıyla sulanmış toprağa. Bir kahraman göçüyor kan kırmızıya boyanmış topraklardan. Öyle bir kahraman ki bu; bir enkazdan ülke yaratan, elleriyle ilmek ilmek dokuyan Cumhuriyet'i. Öyle bir kahraman ki; karanlıktan aydınlığa çıkaran, milyonlarca meşale yakan geleceğe. Bir Mustafa Kemal göçüyor ,al bayrağa sarılı selam duruyor genci yaşlısı. Güneş selam duruyor sarı saçlarına, deniz selam duruyor mavi gözlerine. Kitaplar selam duruyor bu toprakları vatan yapan sözlerine. 

          Kudreti damarlarındaki asil kandan gelen bir millet kalıyor geride. Gökyüzünde dalgalanan bayrağını gönderden indirmemeye yemin etmiş, istiklalinin ve mevcudiyetinin yegane temelini bu vatanı korumak bilen, karanlığa düştüğü her an Cumhuriyet meşalesinin ışığında yürüyen bir millet kalıyor. Ey kahraman Türk milleti bu vatan, bu topraklar sana emanettir!