BİR

     36 yıl boyunca diktatörlükle yönetilmiş bir ülke, şairleri idam edilmiş, dini manifestolarla halkı idare edilmiş, tarım arazilerinin çoğu devlet tarafından gasp edilip sanayileştirilmeye çalışılıp yarıda bırakılmış, çiftçilerinden gelirlerinin üzerinde vergi alınmış. Her ne kadar tanıdık gelse de aslında burası Avrupa Birliği’nde Türkiye ye en benzer ülke, yani İspanya.

     Tarihinde zaman zaman toprakları bölünmüş, multi-kültürel toplum yapısına girmiş, zaman zaman da ekonomik olarak yükselip alçalmış bir ülke, belki de tek farkı dünyanın tabiri caizse altını üstüne getirmiş bir keşfine 1. Sıradan bilet alıp hatta ve hatta yönetici olarak 1 numarada oturmuş bir ülke olması. Peki neden anlattım bu kadar beklide gereksiz detayı?

     Açık olmak gerekirse bence İspanya halkı, bundan 10 yıl sonra aynı şartlar altında devam eden bir hükümetin olması durumunda gelecek Türkiye’nin nasıl olabileceğini, kendi pişmanlık ve tecrübeleriyle bugün bize anlatabilecek bir ülke. Aslına bakacak olursak bugün dünyanın 1 numaralı zeytinyağı üreticisi ve tarım arazilerinden neredeyse %100 seviyelerinde verim alabilen bir toprak yapısına sahip. Yani özetle sanayi ülkesi olmaya çalışıp becerememiş bir ülkenin dünyanın tarımsal anlamda büyük üreticilerinden biri olması ironik bir durum, bu ironiyle de belki kendimizi biraz olsun rahatlatabiliriz, bunu söylerken Türkiye’nin sanayi ülkesi olamayacağından bahsetmiyorum, aksine bugün battılar-batıyorlar diye konuşulan İspanya’nın tarım ülkesi olarak ayakta kalabilmesinin, bu ayakta kalmanın da hiç öyle bizim gibi sabah 8 akşam 9 çalışan bir kültür yapısına sahip olmadan olmasının bir nedeni olmalı diye söylüyorum.

     Küçümseyici tabirlerimin aksine İspanya ekonomisinin Avrupa’nın 5. Büyük ekonomisi olduğunu da söylemeden geçemeyeceğim, bugün ekonomimiz yılın ilk çeyreğinde %7.4 büyüdüğünü açıklayan hükümetimizin o ekonominin ülkenin hangi kesiminde büyüdüğünü de açıklamalarını beklemekteyiz doğal olarak. Bir İspanyol arkadaşım, dedelerinden babalarından duyduğu hikayelerin birinde, eski ispanya da ne zaman bir kıtlık ne zaman vatandaşın bir sıkıntısı olsa hükümetin bir gövde gösterisi yaptığını bununda genel olarak askeri rejimin etkisi ile dış güçlerle çatışarak ve ya bir manifesto yayınlayarak yaptığını anlatırdı, daha da derine girmenin yersizliğiyle beraber özet olarak sıkıştığı yerlerde kendi tarzı ile tabiri caiz ise “çemkirerek” siyaset güden, bu siyasetinde artık itibarsızlaştığını düşündüğü yerlerde milli duygulara ve milliyetçi güdüler ile hareket eden insanlara yönelen siyasetçiler, bu ülkede hala oy alabilirler ise , bugün arkadaşımın söylediği dedeler ve babalar Türkiye’de de ne yazık ki bizim neslimizin temsilcileri olacak gibi gözüküyor.